سيگار علاوه برهمه ضررها، يک ضرر ديگر هم دارد!

ممکن است سيگار کشيدن با افزايش خطر ابتلا به بيماري تضعيف کننده عضلات آميوتروفيک لاترال اسکلروز(ALS) مرتبط باشد
 

بيماري آميوتروفيک لاترال اسکلروز يک اختلال تخريبي عصب هاي حرکتي است که هر ساله فقط در آمريکا بيش از 5500 تن در ايالات متحده به آن مبتلا مي شوند. هيچ درماني براي بيماري اي.ال.اس وجود ندارد و اندک روش هاي درماني فعلي نيز به طور محدود موثر واقع مي شود.
در حدود 90 درصد از مواردي اي.ال.اس پراکنده و با منشا ناشناخته و احتمالا محيطي هستند. براي بررسي رابطه ميان کشيدن سيگار و بيماري اي.ال.اس، دکتر "هائو وانگ"، پروفسور دانشکده بهداشت و سلامت عموم هاروارد بوستون، و همکارانش داده هاي 5 مطالعه درازمدت مختلف را در مورد بيش از 1/1 ميليون شرکت کننده که 832 از آنها مبتلا به اي.ال.اس بودند را تجزبه و تحليل کرد. مدت زمان اين پيگيري بين 7 تا 28 سال بود.
ميزان شيوع اي.ال.اس در مجموع 5 مطالعه مذکور با سن افزايش يافت و در همه گروه هاي سني مردان بيشتر از زنان به آن مبتلا شده بودند. افرادي که در ابتداي اين مطالعه همواره سيگار کشيده بودند در مقايسه با افرادي که هرگز لب به سيگار نزده بودند بيشتر با خطر ابتلا به بيماري اي.ال.اس دچار شدند. سيگاري ها فعلي 42 درصد و سيگاري هاي سابق 44 درصد بيشتر با خطر ابتلا به اين بيماري روبه رو بودند.
خطر ابتلا به اي.ال.اس همچنين با تعداد بسته هاي سيگار مصرفي در يک سال (حاصل ضرب تعداد بسته هاي مصرفي در هر روز در تعداد سال هاي کشيدن سيگار) افزايش يافت. علاوه بر اين، يقينا تعداد متوسط سيگاري هاي کشيده شده در هر روز و طول مدت کشيدن سيگار که به طور مستقل بررسي شد و با تعداد بسته هاي سيگار مصرفي در يک سال ترکيب نشد با بيماري اي.ال.اس مرتبط بود.
خطر ابتلا به بيماري اي.ال.اس با افزايش هر 10 سيگار مصرفي در هر روز 10 درصد و هر 10 سال کشيدن سيگار 9 درصد افزايش يافت؛ با اين وجود، اين رابطه ها با حذف غيرسيگاري ها ادامه نيافت. در ميان آن افرادي که سيگار مي کشيدند، هر چه سن شروع کشيدن سيگار پايين تر بود، خطر ابتلا به بيماري اي.ال.اس نيز بالاتر رفت.
چندين سازوکار احتمالي مطرح شده است که ممکن است به واسطه آنها کشيدن سيگار خطر ابتلا به بيماري اي.ال.اس را تحت تاثير قرار دهد که شامل آسيب نوروني مستقيم ناشي از اکسيد نيتريک يا ديگر اجزاي دود سيگار (نظير باقيمانده آفت کش هايي که در کشت تنباکو استفاده مي شود) يا استرس اکسايشي (ناهماهنگي ميان توليد اکسيژن واکنشي و توانايي براي زدودن اين واسطه هاي واکنشي يا ترميم آسيب ثانويه.) مواد شيميايي موجود در دود سيگار باعث توليد راديکال هاي آزاد و پر اکسيداسيون چربي مي شود، و سيگاري ها بخش عمده آنتي اکسيدان قوي ويتامين سي را بازپس مي دهند. گزارش شده است که قرار گرفتن در معرض ماده سمي فرمالدئيد، يک محصول فرعي حاصل از روشن کردن سيگار نيز خطر ابتلا به اي.ال.اس را بيشتر مي کند. ممکن است درک بهتر رابطه ميان کشيدن سيگار و اي.ال.اس، به کشف ديگر عوامل خطر زا و روشن شدن ماهيت اين بيماري کمک کند."
منبع: ساينس ديلي
منبع: ماهنامه دانشمند شماره 575